Het is al even geleden, maar ik maak me er nog druk om: de staking van 15 maart j.l. Niet omdat ik er niet achter sta, maar juist omdat ik me er zo over verbaas hoe weinig ouders zich lijken te bekommeren om het onderwijs van hun kinderen.
Zo, dat is er uit.
Ik begrijp het niet
Als moeder van 2 kinderen in de basisschool-leeftijd kan ik er met mijn pet niet bij dat er ouders zijn die zich niet druk lijken te maken om de toestand van het onderwijs. Dat er ouders zijn wiens eerste reactie “Gelukkig, dan kan ik gewoon naar mijn werk” is, als leerkrachten niet blijken te gaan staken. Ouders die het normaal vinden dat een leerkracht met griep voor de klas staat, of dat de klas verdeeld wordt over andere, ook al drukke, klassen als de leerkracht wel besluit thuis te blijven. Maar owee als hun eigen kind er minder door lijkt te presteren, dan heb je de poppen aan het dansen… Hier begrijp ik werkelijk geen snars van.
Kijk eens wat verder
Probeer eens verder te kijken dan vandaag: als er nu geen actie wordt ondernomen om de werkdruk van leerkrachten te verlagen, hun beloning te verbeteren, het imago van het vak leerkracht te verbeteren en daardoor, hopelijk, meer leerkrachten aan te trekken, dan is er straks geen 5 daagse schoolweek meer zoals we die nu kennen. Dan zijn daar simpelweg de resources niet voor.
In verschillende regio’s speelt het lerarentekort al parten. Kinderen krijgen 4 in plaats van 5 dagen onderwijs; onderwijsondersteuners staan voor de klas; leerkrachten werken zich over de kop; er zijn geen vervangers; onderwijsteams staan onder druk en het wordt allemaal maar normaal gevonden. Er is geen korte termijn oplossing voor dit probleem, maar dat het een groeiend probleem is, mag wat mij betreft wel eens wat beter doordringen tot de mensen die er “last” van krijgen: de ouders van jonge kinderen.
De juf van mijn zoon zei van de week:
“Wij hebben geleerd om les te geven, niet om de administratie te doen, gezinstherapeut te zijn, evenementen te organiseren en politiek te bedrijven.”
Ze heeft gelijk, leraar zijn draait allang niet meer om kennis overdragen en kinderen leren leren. Dat is misschien wel het grootste gebrek van het huidige onderwijssysteem.
Begin bij jezelf
Net als in de “een beter milieu, begint bij jezelf” campagne van jaren geleden, kun je op schoolniveau beginnen met het doorvoeren van (kleine) wijzigingen om zo tot een groter resultaat te komen. Probeer taken te clusteren, meer samen te werken als team, bekijk processen en schrap de taken die niet per se nodig zijn om goed onderwijs te bieden. Niet-onderwijstaken die wel uitgevoerd moeten worden, kun je overlaten aan een administratieve kracht. Je zou hier eventueel het “werkdrukverlagingspotje” dat elke school heeft gekregen voor kunnen aanspreken.
Even zo belangrijk: probeer ouders weer bij het onderwijs te betrekken. Manage hun verwachtingen, maar spreek ook uit wat de school van ouders verwacht. De tijd van fluwelen handschoentjes is voorbij, het is tijd om de werkhandschoenen aan te trekken en samen aan de bak te gaan. Want zeg nou zelf, als het “ons ouders” al niet lijkt te interesseren, waarom zou de politiek zich dan druk maken?
Ben je benieuwd hoe ik bij jou op school kan helpen met de eerste stappen naar een fijner werkklimaat? Neem dan gerust eens contact met mij op.